Αναρωτήθηκα πολλές φορές για τα γυρίσματα της ζωής. Για τη δική μου "ιστορία"....

Ίσως να ακούγεται δύσκολο, αλλά δεν είναι. Και πως να είναι δύσκολο κάτι όταν το θέλεις και το κάνεις?

Νεανική επιπολαιότητα θα πει κανείς...
Ξέρει όμως πως είναι να ωριμάζεις γρήγορα; Όχι γιατί το θέλεις, αλλά γιατί "αναγκάζεσαι"?

Ήταν της μοίρας τελικά! Όταν εκείνο το βράδυ, συντηθήκαμε και έτυχε να καθόμαστε δίπλα-δίπλα σε μια παρέα πολλών ατόμων. Και ήμασταν μόλις 18...

Και ίσως να ακουστεί και αυτό λίγο κλισέ, αλλά δεν μας έδεσε η ευτυχία. Αλλά ούτε και η δυστυχία αλλά η συμπλήρωση. Η συμπλήρωση των ψυχών.

Πόσοι το έχουν νιώσει αυτό; Είναι δύσκολες οι σχέσεις των ανθρώπων σήμερα ειδικά όταν υπάρχει η φιλαρέσκεια, ο εγωισμός και η φιλοδοξία. Σε υπέρμετρο βαθμό...

Και ποιός θα διαφωνήσει???

Είμαι η Juliet.
Είμαι 29 χρονών, παντρεμένη με το Romeo.
Ο άντρας μου κι εγω δεν είμαστε αυτο που θα έλεγε κανείς typical couple.
Βλέπετε ο Romeo είναι ομοφυλόφιλος.
Ο γάμος μας ήταν αποτέλεσμα ώριμης σκέψης και όχι μια κίνηση σπασμωδική.
Εκείνος είναι μοναχοπαίδι. Με έναν πατέρα αυστηρό και αμείλικτο πολλές φορές και με μια μάνα που υπεραγάπα. Οι γονείς του τον πίεζαν να παντρευτεί.
Είμασταν συμφοιτητές στην Αγγλία. Ζήσαμε πολλά μαζί. Μοιραστήκαμε λύπες και πόνους που μας έδεσαν τόσο μα τόσο πολύ.
Εγώ έχοντας ήδη έναν αποτυχημένο αρραβώνα στο ενεργητικό μου, δεν ήθελα να ρισκάρω ξανά. Πληγώνομαι εύκολα.
Η λύση ήρθε σαν δώρο και για τους δυο μας.
Είμαστε κολλητάρια και ζούμε όμορφα τηρώντας και τα προσχήματα..
Παράλληλα ο καθένας διατηρεί την προσωπική (κυρίως ερώτικη του ζωή).
Έχω έναν σύντροφο παντοτινό..κι εκείνος έχει εμένα.
Τον αγαπάω και με αγαπάει.
Νιώθω ασφάλεια μαζί του, κάτι που κανένας άντρας δεν μου είχε προσφέρει στο παρελθόν.
Ζω. Επιτέλους ζω.
Τα υπόλοιπα εν καιρώ mes ami!

Η αρχή αυτού του blog είναι μια ακόμη απόδειξη ενός έρωτα έξω από κλισέ, ίσως και λίγο πλισέ, γιατί δεν προχωράει όπως όλοι οι άλλοι...

Δεν θα σβήσει όμως ποτέ!

Είμαι o Romeo, ένας άνθρωπος απλός, παθιασμένα ερωτευμένος και εν τέλει παντρεμένος με την Juliet, μερικές φορές χαμένος, αλλά παντοτινά δοσμένος στα "αντι-θέλω"...

Σαρκικά δεμένος όμως με κάθε αρσενικό σαν και την "θλιμμένη μου πριγκήπισσα" Juliet...

Παράλογο ε;

Ε λοιπόν μάλλον τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα σήμερα μεταξύ των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε από κοινού να διατυπώσουμε καθετί ανθρώπινο σ'αυτό το blog.

Ο,τιδήποτε φέρνει τους ανθρώπους κοντά ή τους απομακρύνει: δηλαδή καθετί παράλογο!

Γιατί η ψυχή δεν έχει λογική!

Και γιατί αυτή η κοινωνία όσο άθλια και αν είναι, έχει χιούμορ.

Παίρνω τη δύναμη λοιπόν κρατώντας το χέρι της δικής μου πριγκήπισσας να αναλύσω μαζί της το "ανθρώπινο".

Καλώς ήρθατε λοιπόν...